Ale się naczytałem:) Gdyby tak jeszcze ten film był tak ciekawy jak twój post...
Z całym szacunkiem dla twórczości Lyncha, ale po tym filmie mam mieszane uczucia. Nie potrafiłem się wczuc w ten klimat, dużo nie realnych elementów aż raziło w oczy, prawie wszyscy występujący to jacyś psyhole,
koncówka kiedy jakaś banda bije Sailora i ten pojawiający sie jemu anioł(zareagowałem śmiechem)tutaj nic nie trzyma się kupy. Dobra muzyka, świetna obsada i nazwisko reżysera nie wystarczy aby zrobic dobry film!

Myślę, że to sprawa dystansu. Choć mnie udzielił się on w pewnym momencie aż za bardzo. Ale chyba każda forma wyrazu jest do pewnego stopnia przesadą. Więc trzeba po prostu wczuć się. Szczególnie w historiach opowiadanych przez Lyncha. Nie analizować za wiele, nie doszukiwać się niepotrzebnie, po prostu swobodnie płynąć. Starać się to robić naturalnie. Wtedy nierealne czy nienormalne staje się naturalnie przerażające albo piękne. I wtedy jest mniej mieszanych uczuć.

Anioły, psychole i cała ta wariacja to nie przypadek. To życie, najzwyczajniej ludzka psychika, której Lynch daje wyraz w niezwyczajny sposób. Ubiera ją i obrazuje tak a nie inaczej. Dla mnie to jeden z ważniejszych kluczy do jego wyobraźni.

Pozdrowienia

Również uważam że odbiór tego filmu zależy od podejścia do tego specyficznego klimatu, jakim karmi naszą świadomośc Lynch.Dla mnie to film mistyczny, który najlepiej oglądać z lekkim przymrużeniem oka. Sceny, które wydają się na pierwszy rzut oka banalne i przerysowane, mają swój podtekst i głębszy sens. Wystarczy otworzyć serce, włączyć emocje i dodać gazu swojej duszy...

IDIOCI nie powinni miec dostępu do internetu.

"„Dzikość serca” jest dla mnie fenomenalną i na pewno jedną z najpiękniejszych opowieści o najważniejszym uczuciu w całym kosmosie. Jest historią dwojga zakochanych w sobie bezinteresownie ludzi, których uczucie mimo, iż wydaje się nie potrzebować prób na takie zostaje cały czas wystawione."



Moim zdaniem ten film to parodia miłości w wydaniu amerykańskim. On cowboy, w kurtce z e skóry węża ( symbolem jego indywidualności:)) śpiewający " love me tender", ona amerykańska blondynka, która po wysłuchaniu jego opowieści o przygodach erotycznych, mówi, że jest " gorąca jak asfalt w Georgii". Wyczytałem na forum GL, że w pierwotnej wersji film miał skończyć się, w ten sposób, że kochankowie nie wracają do siebie, na co nie zgodzili się producenci. Lynch chciał, więc chyba pokazać, że za tymi czułymi gestami nic się nie kryje. Gdyby wersja Davida przeszła, film miałby moim zdaniem głębszą wymowę. Pomysł z wróżką, jest jednak też bardzo fajny, różowa czarodziejka mówi głównemu bohaterowi aby nie bał się walczyć o marzenia - jakie to piękne:). No i jeszcze ta piosenka Elvisa na zakończenie, totalnie mnie rozwaliła.

Jak rozumiem wg. Ciebie to jest film o uczuciach mężczyzny i kobiety, za którymi nic się nie kryje, hmm?

Przeczytaj uważnie całą moją wypowiedz, nie wybieraj z niej jednego zdania, a zrozumiesz o czym był moim zdaniem ten film( zwróć szczególną uwagę na pierwsze zdanie)

Przeczytałem uważnie za pierwszym razem.

Piszesz, że film jest według Ciebie parodią miłości. Moim zdaniem jeżeli już parodiuje to tych, którzy żyją wokół kochanków i próbują ich uczucie skutecznie zniszczyć. A to opętana matka, a to jacyś dewianci. Kochanków traktuje tym czasem bardzo poważnie. Są wrzuceni w wir tego "kochającego inaczej" świata.

"Lynch chciał, więc chyba pokazać, że za tymi czułymi gestami nic się nie kryje". To jak rozumiem twój domysł, tylko pytanie skąd taka interpretacja, skoro film jest jedną wielką metaforą dzikości serca, metaforą żarliwego uczucia? Wątpię, że to jakiś żart. Gdyby choć przez moment potraktował zakochanych niepoważnie. Przeciwnie, jak już pisałem, ich świat emocji kontrastuje mocno ze światem wariatów, którzy żyją dookoła i Lynch to szaleństwo, to niebezpieczeństwo potrafi w typowy dla siebie sposób pokazać. A to scena ze szminką i opętaną matką, a to wizyta natręta Peru odwiedzającego Laurę itd. Tymczasem oni nie widzą poza sobą świata. Czego dowodem jest scena z wróżką, którą wspominasz. Przecież ona zaprzecza Twojemu przypuszczeniu, że film to gesty, za którymi nic się nie kryje. Jest wręcz odwrotnie. Uczucie jest w Ripley'u i nie gaśnie, choć czasem jak to w życiu potrzebuje jakiegoś znaku, jakieś iskry. Wróżka jest tego ucieleśnieniem.

I co w ogóle oznacza stwierdzenie "parodia miłości w wydaniu amerykańskim"?

"Wątpię, że to jakiś żart. Gdyby choć przez moment potraktował zakochanych niepoważnie."

Główni bohaterowie to właśnie postacie " niepoważne", czyli przerysowane. Lynch kpi sobie z amerykańskiego wzoru kobiecości - wiecznie gotowej na seks blondynki i z amerykańskiego wzoru męskości - cowoboya udającego elvisa.

"Przeciwnie, jak już pisałem, ich świat emocji kontrastuje mocno ze światem wariatów, którzy żyją dookoła i Lynch to szaleństwo, to niebezpieczeństwo potrafi w typowy dla siebie sposób pokazać"

Ja np.nie widzę tego kontrastu, wręcz przeciwnie, oni są elementem tego brutalnego, a zarazem kiczowatego świata. W jednej ze scen dziewczyna opowiada jak jej kuzyn włożył sobie karalucha do odbytu. W innej główny bohater opowiada jak uprawiał seks z pewna laską.

"Tymczasem oni nie widzą poza sobą świata. Czego dowodem jest scena z wróżką, którą wspominasz. Przecież ona zaprzecza Twojemu przypuszczeniu, że film to gesty, za którymi nic się nie kryje"

Jak już wcześniej napisałem, wróżki miało w pierwotnej wersji nie być. Scena z nią jest przerysowana, komiczna: oto różowa czarodziejka uświadamia głównemu bohaterowi, że kocha swoja dziewczynę. Przerysowana i komiczna jest właśnie pokazana w filmie miłość, czy raczej jej pozór, bo czy uczucie to polega na śpiewaniu "love me tender"?

W pewnym sensie oglądaliśmy dwie różne historie.

Filmy można interpretować na wiele sposobów, a im więcej interpretacji, tym lepsze kino:)

100% racji :)