Jest to pierwsze dzieło Lyncha, w którym dostałam DOKŁADNIE to, czego się spodziewałam. Jak ktoś lubi tego reżysera, to wie, że w głowie ma burdel. Droga przez korytarze tego przybytku bywa długa i zawiła, a pierwsza prostytutka raczej na pewno nie powie, o co chodzi.

Sam film, pomijając obłędne stylizacje i klimat kina drogi, który Lynch powtarza z uporem maniaka, prezentuje nikomu nieznanego Nicolasa Cage’a (bo z memów się nie liczy). „Dzikość serca” to jego świetność. Bo nikt z taką pewnością nie powie nikomu, że jego kurtka z węża jest symbolem niezależności i wiary w wolność jednostki. I nikt oprócz niego i Elvisa Presleya nie zaśpiewa z taką nonszalancją: „love me, wring my faithful heart, tear it all apart, but love me”, och jej. Fajnie się to wszystko zgrywa ze szczebiotliwą Laurą Dern, która mimo młodego wieku błyszczała nawet jaśniej niż jej matka (która zagrała jej matkę, bo czemu nie).

Ale takie już jest to oko Lyncha, który z jednej strony trochę depta po kobiecej godności i stawia ją w salonie na półce w roli trofeum, a z drugiej uchwyca te kilka iskier i rozpala ogień. Można lubić, można nie lubić, ale docenić by jednak wypadało.