Jeśli nie widzieliście jeszcze żadnego filmu Lyncha, zacznijcie od tego. Nie jest tak pokręcony, jak niektóre inne, a jednocześnie jest na tyle nienormalny, by można się było zorientować, czego można się po tym reżyserze spodziewać. Ma całkowicie normalną fabułę. Ma bohaterów do kochania. Ma Willema Dafoe w rajstopach (na głowie). Ma urocze nawiązania do "Czarnoksiężnika z Oz". Ma w 100% Lynchowe zdjęcia i muzykę Badalamentiego i krwawe sceny i makabreskę i wszystko, co powinno być u Lyncha, i jest niesamowicie zabawny (Boże, jak ja się zawsze na tym śmieję...), taki ucieszny wręcz. Na koniec mam zawsze wizję, że przy finale cała widownia w kinie bije brawo. Jest dziełem Skończonym. Całkowicie zasłużona Złota Palma. Mój ulubiony - obok "Blue velvet" - Lynch.
Ulubiony tekst: Sailor: - Stanął mi przez duże S.
Oraz, spostrzeżenie na temat filmów Lyncha w ogóle: naprawdę widać to, że on pierwotnie był malarzem, malował obrazy. I tu nie chodzi tylko o barwy i zdjęcia, stronę wizualną. Każdy jego film jest "obrazem", zamkniętym w ramach, istniejącym tylko i wyłącznie w obrębie tych ram. Jest rzeczywistością samą w sobie, bez ciągłości z rzeczywistością poza tymi ramami, czyli z naszym światem.