Jeżeli kochacie kino drogi, nie sięgajcie po ten film. Nie róbcie tego także, gdy bliskie są Wam wiecznie zielone standardy muzyki. Nie tłumaczcie się gorszym dniem, nie podpierajcie nazwiskiem reżysera, nie dajcie zwieść dyskusyjnemu artyzmowi. Nie widzę większego sensu w argumentowaniu swojego stanowiska, wszakże każdy ma prawo do wyrażenia swojego zdania, ale... nie piszcie proszę, o czym można przeczytać w kilku polemicznych komentarzach, iż dzieło to uważać należy za wybitne, a wyznacznikiem tego jest już sama nota końcowa, której nie sposób nazwać mianem ważonej. Zawsze staram się być obiektywnym, sądzę, iż odzwierciedlają to moje dotychczasowe oceny, ale w tym konkretnym przypadku nie dano mi nawet takiej szansy. Jestem przekonany, że gdybyście do każdego z filmów podchodzili tak, jak ja czynię to z powodzeniem od lat, znamienitą większość Waszych ocen należałoby poddać ponownej, gruntownej analizie. Lynch udowodnił już światu, iż wielkim reżyserem jest, ale sygnując filmy tego pokroju swoim nazwiskiem, w oczach wielu niezależnych krytyków (nie mylić z recenzentami) naraża się jedynie na ośmieszenie. Żałuję czasu spędzonego na kontemplowaniu tego tworu, który tak wielu okrzyknęło już mianem kamienia milowego, przełomu, czy, za przeproszeniem, standardu. Jeżeli ktoś ośmiela się uznać ten film za szumnie brzmiący standard kina, to niech swoje wycieczki intelektualne zacznie od lektury szeroko dostępnych wydawnictw encyklopedycznych sygnowanych przez PWN. I krótka nota dla wszelkiej maści malkontentów - zanim zaprosisz mnie do konstruktywnej krytyki, zapoznaj się z moimi dotychczasowymi recenzjami, poświęć czas na lekturę moich ocen i zadaj sobie trud, by choć przez chwilę spojrzeć na niniejsze dzieło oczami niezależnego i niczym nieskrępowanego nie-konsumpcjonisty. Pozdrawiam serdecznie.