Już na wstępnym etapie prac nad tekstem pojawił się pomysł, aby wpleść do historii wątki w luźny sposób wiążące Dzikość serca z jednym z ulubionych filmów Amerykanina, czyli Czarnoksiężnikiem z krainy Oz Victora Fleminga. Lynch dostrzegał powiązania pomiędzy tymi dwiema historiami, podkreślając, że obie z nich opowiadają o wędrówce przez dziwny, a nawet szalony świat. Dodatkowo nieco naiwne ideały wyznawane przez Dorotkę pasowały Lynchowi do tych, które charakteryzowały sposób, w jaki na świat patrzy Lula. Jej seksualna drapieżność i wyzwolenie stanowiły według Lyncha jedynie jedną, bardzo ważną część osobowości bohaterki.
Część druga zbliżała ją do dziecka, które ze zdziwieniem patrzy na świat i, podobnie jak kiedyś Jeffrey Beaumont, zachwyca się jego dziwnością. W sposób niemal automatyczny postać Sailora skojarzyła się reżyserowi z jednym z bohaterów jego dzieciństwa – Elvisem Presleyem. Lula miała przypominać natomiast Marilyn Monroe, której historia była nie tak dawno inspiracją do wykreowania tajemniczego świata Twin Peaks. Można powiedzieć zatem, że w lata dziewięćdziesiąte Lynch wkroczył pod rękę z ikonami z czasów dzieciństwa. W końcu reżyser postanowił na wyraźniejsze zarysowanie postaci, dodanie kilku nowych (większość ekscentrycznej plejady, która przetacza się przez seans Dzikości serca) oraz zmianę zakończenia. U Gifforda mamy do czynienia z końcem raczej gorzkim – Sailor opuszcza Lulę, ich uczucie nie wytrzymuje próby, jakiej zostali poddani. Lynch nie cierpiał tego finału i zupełnie nie zgadzał się z tym, że tak silna, niemal atawistyczna więź pomiędzy bohaterami mogła zostać rozerwana. Stąd magiczny finał, pełen Presleya i Czarnoksiężnika z krainy Oz.

Bardzo mnie zdziwilo, że na forum nikt nie podejmuje tego wątku. Mi te sceny odnoszące się do czarnoksieznika z Oz najbardziej zapadły w pamięć

A mi zapadła w pamięć jedynie muzyka Powermadu.